100. Yıl Coşkusu
Takdir-i İlahi 100. yılımızdaki son maçımızı Göztepe galibiyetiyle kapattık. 100 yıl önce Zühtü Bey ve arkadaşlarının başlattığı isyan , yaktığı meşale katlanarak büyüdü ve bugünlere geldi.
100 yıl önce bu şehrin , ülkenin işgalinde sessiz kalmayıp , düşmana başkaldırı sonucu kurulan bir kulüpten bahsediyoruz. İzmir'deki örgütlenmeyi spor üstünden yapıp önce kazandığı başarılarla şehrin moralini bir nebze iyileştiren , bir yandan da kurtuluş mücadelesinde en aktif şekilde yer alanların olduğu bir yapılanmaydı. Başkanı işgal kuvvetleri tarafından esir alınan , sürgüne gönderilen , işgal kuvvetlerince hep bir tehdit olarak görülen bir kulüptü Karşıyaka.
Değerlerine sıkı sıkıya bağlı , renklerini bile seçerken aslını ve geçmişini unutmayarak karar veriyordu. Yeşilini İslamiyetten, Osmanlıdan ; Kırmızısını ise Türklüğünden dolayı seçiyordu. Daha kuruluş günlerinden bir misyonu vardı. Vatanı müdafa ve benliğinden , değerlerinden taviz vermemek. Asiydi . Özgürlüğününe düşkündü. Cepheye gidenlerin parolası "Biz Karşıyakalıyız"dı. Özgürlüğüne inancın söylemiydi. Esarete başkaldırının sözleriydi bunlar. Sadece bir spor kulübü kuranların değil , ülkesi için canını vermeye gidenlerin parolasıydı cepheye giderken.
Boşuna demiyoruz " Şampiyon olasın diye sevmedik. Karşıyakam biz seni hiç terk etmedik " . Bu kulübün çok fazla başarısı yok. Raflarda ışıldayan jan janlı kupalarımız da yok. Sadece ne kadar üzse , kahretse bile 100 yıldır alevi daha gür parlayan meşale ve bitmek bilmeyen bir sevgi var. Yıllar önce söylediğim gibi mazoşist bir aşk bizimkisi. Acı çekmektir. İsyan etmektir. Koşa koşa ölümlere gitmek demektir ve yine ısrarla canından çok sevmek demektir. Karşıyakalı olmak deliliktir.
Hep bir ağızdan genci , yaşlısı tüm Karşıyaka halkı 1 Kasım 2012 gecesi saatler 20.12'yi gösterdiğinde yegane sevdası için haykırdı. Kaf Kaf Kaf Sin Sin Sin Kaf Sin Kaf Sin Kaf
100 yıldır artarak süregelen bu coşku gelecek yüzyılda da var olacak. Belki bizler göremeyeceğiz ama Karşıyakam senin peşinden aynı bugünkü gibi sevdalıların büyük bir gururla gelecek
100 yıl önce bu şehrin , ülkenin işgalinde sessiz kalmayıp , düşmana başkaldırı sonucu kurulan bir kulüpten bahsediyoruz. İzmir'deki örgütlenmeyi spor üstünden yapıp önce kazandığı başarılarla şehrin moralini bir nebze iyileştiren , bir yandan da kurtuluş mücadelesinde en aktif şekilde yer alanların olduğu bir yapılanmaydı. Başkanı işgal kuvvetleri tarafından esir alınan , sürgüne gönderilen , işgal kuvvetlerince hep bir tehdit olarak görülen bir kulüptü Karşıyaka.
Değerlerine sıkı sıkıya bağlı , renklerini bile seçerken aslını ve geçmişini unutmayarak karar veriyordu. Yeşilini İslamiyetten, Osmanlıdan ; Kırmızısını ise Türklüğünden dolayı seçiyordu. Daha kuruluş günlerinden bir misyonu vardı. Vatanı müdafa ve benliğinden , değerlerinden taviz vermemek. Asiydi . Özgürlüğününe düşkündü. Cepheye gidenlerin parolası "Biz Karşıyakalıyız"dı. Özgürlüğüne inancın söylemiydi. Esarete başkaldırının sözleriydi bunlar. Sadece bir spor kulübü kuranların değil , ülkesi için canını vermeye gidenlerin parolasıydı cepheye giderken.
Boşuna demiyoruz " Şampiyon olasın diye sevmedik. Karşıyakam biz seni hiç terk etmedik " . Bu kulübün çok fazla başarısı yok. Raflarda ışıldayan jan janlı kupalarımız da yok. Sadece ne kadar üzse , kahretse bile 100 yıldır alevi daha gür parlayan meşale ve bitmek bilmeyen bir sevgi var. Yıllar önce söylediğim gibi mazoşist bir aşk bizimkisi. Acı çekmektir. İsyan etmektir. Koşa koşa ölümlere gitmek demektir ve yine ısrarla canından çok sevmek demektir. Karşıyakalı olmak deliliktir.
Hep bir ağızdan genci , yaşlısı tüm Karşıyaka halkı 1 Kasım 2012 gecesi saatler 20.12'yi gösterdiğinde yegane sevdası için haykırdı. Kaf Kaf Kaf Sin Sin Sin Kaf Sin Kaf Sin Kaf
100 yıldır artarak süregelen bu coşku gelecek yüzyılda da var olacak. Belki bizler göremeyeceğiz ama Karşıyakam senin peşinden aynı bugünkü gibi sevdalıların büyük bir gururla gelecek
0 yorum / sen de yaz !:
Yorum Gönder